Uitstekend resultaat

4. Een aanslag op de keizer

In die weken vond er een belangrijke conferentie plaats in Potsdam. Een ontmoeting op topniveau tussen de presidenten van Amerika, Engeland en Rusland. Nu de bom klaar was, kon president Truman de andere wereldleiders in het diepste geheim meedelen dat hij over een nieuw wapen beschikte, dat ze op korte termijn konden inzetten tegen hun gezamenlijke vijand, Japan. Onze opdrachten kwamen rechtstreeks van de president. Ze werden overgevlogen per vliegtuig met de vrouwelijke pilote Dora Dougherty, de enige vrouw die we in lange tijd zagen.

De grote dag van het daadwerkelijke afwerpen kwam snel dichterbij en ons oefenschema werd verder opgevoerd. Om de dag maakten we een vlucht om een zware nepbom te droppen en zo in topvorm te blijven. We moesten nu ook boven Japan leren vliegen om ervaring op te doen met het gebied. Voor het eerst trokken we naar het noorden, in het holst van de nacht, met tien bommenwerpers tegelijk. We vlogen over het kleine zwaveleilandje Iwo Jima van slechts een paar hectare, maar waarvan iedere meter bloedig was bevochten voordat het eindelijk door onze soldaten veroverd kon worden en wiens landingsbaan op dat moment voor onze vliegtuigen als uitvalsbasis gold. Ik moest wel lachen, want de Amerikaanse verkeerstorenleider op Iwo Jima sprak voor de grap met een zwaar Japans accent en dat werkte heel aanstekelijk. Binnen de kortste keren sprak ik namaakjapans terug, altijd slechts een paar zinnen, meer had ik niet te doen op onze lange vlucht, om me vervolgens weer volledig geconcentreerd over mijn boek te buigen.

Na vijf uur vliegen door de donkere nacht zagen we tegen zonsopgang voor het eerst de eilandengroep van de vijand waar we al zo lang mee in oorlog waren. Dit keer bevatte de zware pompoen waar wij nog steeds mee oefenden ook een flinke dosis explosieven. We gooiden hem op een industriegebied in de buurt van de stad Kobe.

Aangezien onze kolonel Tibbets weer eens onderweg was, maakte Lewis dat ons vliegtuig met een scherpe haakse bocht wegvloog. Inmiddels begrepen we donders goed waarom we dat zo goed hadden moeten trainen: omdat de Kleine Jongen nog nooit getest was, hadden de geleerden geen idee wat het effect van de echte bom precies was. Ze konden slechts een grove schatting maken van de immense kracht van het nieuwe wapen. Natuurlijk vlogen wij in ons vliegtuig veilig op tien kilometer hoogte, maar door de drukgolf die op de explosie zou volgen was het toch verstandig om te proberen zo ver mogelijk uit de buurt te raken. Niemand kon ons verzekeren dat het vliegtuig de klap van de bom die we zouden gooien zelf zou overleven.

Ondanks het gevaar voor eigen leven, twijfelden we niet aan onze missie. Het was oorlog en iedereen liep het risico om te sterven. Ook op gewone missies kon van alles misgaan. Hoe vaak schoot er niet een volbeladen B-29, die niet op tijd de lucht ingetrokken kon worden, over het einde van de startbaan en brandde volledig uit? Soms bleven bommen ook gewoon in het bommenrek steken of gingen per ongeluk te vroeg af.

Tijdens die eerste vlucht boven Japans gebied bij voorbeeld had het vliegtuig van Sweeney een storing aangegeven en hij moest zijn bom helaas in zee werpen. Dat kostte hem punten en Eatherly liep weer een beetje in. Maar Eatherly was met zijn vaste bommenwerper, die hij Straight Flush had genoemd naar een winnende hand bij het pokeren, nog onderweg en wist dat niet. Het was een ijdele jongen, uit op roem en glorie, zo bleek bij terugkomst. Door de wolken kon Eatherly zijn opgedragen doel niet zien liggen. In dat geval mocht de nepbom willekeurig ergens anders gegooid worden. Die pompoenen waren tenslotte niets waard.

De bemanning van de Straight Flush vond zichzelf de beste en baalde er verschrikkelijk van dat zij de echte bom niet mochten gooien. Al vliegend boven Japans gebied kregen ze opeens een totaal onbezonnen idee: ze zouden hun zware lading op het paleis van de keizer gooien! De nepbom was misschien niet zo sterk als het nieuwe wapen, maar wanneer het hen zou lukken de keizer te doden, zouden zij in hun eentje de oorlog gewonnen hebben en zichzelf de geschiedenisboeken inschrijven. Vanuit pure jaloezie en baldadigheid kozen ze de Japanse keizer als doelwit om met de eer te kunnen strijken. Zelfs toen het zwaar bewolkt was, zetten ze hun plan toch door en wierpen de nepbom blind op de gegevens van de radar. De pompoen belandde in een gracht pal naast het paleis en kwam niet tot ontploffing. Het was maar goed dat kolonel Tibbets zo druk aan het vergaderen was dat het hele avontuur aan hem voorbijging, want anders had er wat gezwaaid voor Eatherly en zijn bemanning! Wij van de vaste crew van Tibbets wisten allang dat Tokyo nooit het doel was geweest van de nieuwe bom, zoals iedereen verwacht had, juist omdat de keizer daar woonde. Japanners luisteren alleen naar diens goddelijk gezag en niemand wist wat er zou gebeuren als wij hun God zouden doden. Beter was het wanneer de keizer in leven bleef en zich overgaf. De onbezonnen Eatherly had met vuur gespeeld en de oorlog waarschijnlijk eerder verlengd dan verkort indien zijn snode plan geslaagd was. Naderhand heeft hij nog verschrikkelijk op zijn donder gekregen van kolonel Tibbets.

Vlak voordat wij De Bom zouden inzetten gaven de drie invloedrijke regeringsleiders in Potsdam een soort laatste waarschuwing aan Japan. “Geef u over, anders zullen al uw steden vernietigd worden.” Er werd niet bij gezegd dat wij dat met een nieuw soort wapen zouden doen. Dat vond ik wel verstandig, want het was nog maar helemaal de vraag of die bijzondere bommen ook echt zouden werken. Maar ook als de Kleine Jongen en de Dikke Man niets zouden uitrichten, dan nog zouden de honderden vliegtuigen van kapitein LeMay alle Japanse steden blijven bestoken met tapijten van brandbommen. Uiteindelijk zou onze vijand op zijn knieën gaan. Daarvan waren we overtuigd.

Voorlopig leek Japan iedere vorm van capitulatie te weigeren en ergens vonden wij dat in Tinian stiekem wel fijn. Nu de nieuwe bom eindelijk gereed was, wilden we hem ook graag gebruiken. Het zou toch jammer zijn geweest als dit speciale team al die tijd voor niets had geoefend! Wij moesten er niet aan denken dat onze supergeheime missie met een sisser zou aflopen. Hoe zouden we daarmee kunnen thuiskomen? Wat zou ik dan tegen mijn ouders moeten zeggen? Ik had tenslotte nog nooit een vijand gezien of een echt gevecht geleverd! Dat zou een verschrikkelijke blamage zijn geweest. En nu waren we zo dichtbij! Nee, die Japanners mochten wat ons betreft nog best even volharden in hun overtuiging nooit te zullen opgeven, dan zouden ze eens wat zien!